Sözsüz konuþabilmek güzel þey olsa gerekir. Susmak ve anlamak, susarak anlatmak güzel þey. Kelimeler elbette konuþabilmemiz için var. Ama sukutun büyük bir ihtiþamý yok mu? Gecenin bir yarýsý þimdi, balkondayým gene yazýyorum. Kendime sorular sorup cevaplar arýyorum karþý evin terasýnda bir ses geliyor sanki… “ önce anlat diyorum.” Söz dinliyorum Gönül bu gece bin parçaya bölünmüþ, her parça bin hayale bürünmüþ, her hayal binlerce ümide. Âþýk periþan âþýk yorgun, aþk mahsun kavuþmanýn heyecaný hicranýn azabý ile yakarken vuslat hayallerinin yerle bir olmasý hayatýn mucizelerindendi. Gece geçmiyor. Düþündüm durdum. Ayaðýmda ki ayakkabýdan gönlümdeki aþka kadar kendime ait olduðunu düþündüðüm þeylerin aslýnda hiç birinin kendime ait olmadýðýný anladým ilkin. Sözümü unutmak için sevdiðimin adýný günlerce dilimden düþürmedim ve sonrasýnda kendimin bir baþkasý olduðunu hissettim. Bu gece hüzün. Ve ben kaybettim yâda hiç bulmadým sahip olamadým. Evet… Bir þeye sahip olmak için ondan vazgeçmek gerektiðini anladýðýmda önce ayaklarýmýn sevdiðimin ayaklarýna ne kadar benzediðini fark ettim, sonra gönlümün sevdiðimin gönlüne büründüðünü, sonra kalbimin sevgilimde ki ile ayný yerde olduðunu. Kuþlarýn, gecenin, kum tanelerinin sessizliði ve en son her þeyin senin adýný mýrýldanmakta olduðunu seyredince kendi adýmý unuttum. Her konuþtuðunu sana yazýlmýþ ve sana söylenen türküler yakan bir dil olduðunu anlayýnca neyi unuttuðumu hatýrlamaz oldum. Yüzümü yýkamak için eðildiðim suda seni görünce, kuþlarýn, gecenin, rüzgârýn, ayrýlýðýn, kum tanelerinin sensizliðin ve her þeyin birer damla olduðunu anlayýnca o suyla yýkarým bedenimi, sana doðru düþerim yollara. Hü§ø Bu aslýnda benim kendime kavuþmanýn acýsýdýr. Aþkýmda benden eser kaldýðý sürece vuslat mümkün deðilse eðer, aralanan kapýnýn arkasýnda duran kapýyý çalandan baþkasý olamaz. Benim aþký terk etmem için deðil kapý, aradaki daðlar denizler bile ayrýlýk sebebi deðildir. Ben kendimden soyundukça seni giyinmenin tadýný aldým bir kere. Zevklerimi isteklerimi, ümitlerimi hatta yürüyüþünü, bakýþýný, konuþmasýný, tebessümünü bile seninkilerle takas ederek baþladým iþe. Kendimde eser kalmayýncaya kadar devam ettim. Önce kaþ olur, göz olur, sonra yýrtýlýr perdeler, gece biter, senin tükendiðin demde. Senden geriye bir ben kalýrým. Aþk o zaman aþktýr. Hani mecnun’a sormuþlar Adýn ne senin “ Leyla” demiþ. __Nerden geliyorsun? “Leyla” __aç mýsýn? “ Leyla” Baþka bir þey bilmez misin? “Leyla, Leyla ”. “ marifet can için sevgili aramak deðil, sevgili için can taþýmaktýr.” Leyla olmadan mecnun olmak Leyla kadar uzaktýr NÝHAT